Tanganyka is waarlijk een ander land dan Tanzania

Neerwaartse spiraal
Op deze site en elders hebben we meer dan eens onze afkeer van de wanprestaties, geleverd door journaal-presentatoren en film-'vertalers', geuit. Meerdere keren per dag worden we in ons oordeel gesterkt door de erbarmelijkheid, die — ondanks toezeggingen van enkele zegslieden van de daders — eerder schijnt — of zullen we toch maar zeggen: blijkt — toe te nemen dan dat er sprake van verbetering is.
Dat sommige (film)vertalers het verschil niet kennen tussen lijken (schijnen) en blijken, was reeds decennia bekend en dat ze zich bezondigen aan klakkeloos uitgebraakte teksten, alleen reeds als ze menen dat er in de wijde omgeving wel ergens een klepel voor een klok beschikbaar zou kunnen zijn en zich daarom overgeven aan de meest gruwelijke willekeur, is eveneens een vast onderdeel van de dagelijkse taalwaanzin die via ondertitels over de kijkers wordt uitgestort. Want is er iemand die kan verdedigen waarom het begrip verstandig wordt gebruikt, waar begrijpelijk (in het Duits: verständlich) dient te staan, of hoe iemand het in zijn benevelde brein haalt om het begrip Versöhnung (verzoening) te 'vertalen' met gezelligheid? Of: Leidenschaft (passie, hartstocht) doodleuk te vervangen door leiderschap? 

Benevelde breinen
Als Duitstaligen iets in die Wege leiten, dan betekent het dat zij iets initiëren of, desnoods, aankaarten, maar niet — hetgeen minderbegaafde want totaal achtergebleven 'vertalers' beweren — naar de wegen leiden. Zou er dan toch in het origineel een soort van gids werkzaam geweest zijn die u en ons en nog zoveel anderen — want werkzaam 'voor de film' — de weg zou moeten wijzen? Dat is dan in ieder geval geen taalgids, die de weg weet op basis van de vereiste kennis en het nodige inzicht.
Helaas beperkt zich dat onvermogen — om te gaan met niet alleen maar vooral ons Nederlands — niet tot degenen die films van ondertitels moeten voorzien, maar heeft de totale verloedering ook om zich heen gegrepen ten burele van de leiding van het instituut in kwestie, die in haar teksten toont dat ze evenmin het geringste benul meer heeft van het verschil tussen jou en jouw. Het laatste is een bezittelijk voornaamwoord, het eerste een persoonlijk voornaamwoord. Vanzelfsprekend beperkt dat onvermogen zich niet tot alleen die vorm, maar weet vrijwel niemand meer het verschil tussen hun en hen, en zijn er hele volksstammen die als gevolg van het gebrek aan kennis omtrent de theorie, ook niet wanneer in de praktijk welk van die twee woorden dient te worden gekozen. En datzelfde instituut biedt, zoals zo vele instellingen dat tegenwoordig geloven te moeten doen: (een) openstaande vacature(s). Kennelijk beseft men ook daar niet (meer) dat een vacante functie per definitie openstaat, anders zou deze immers niet vacant (kunnen) zijn.
En dat het land Tanganyka in de ondertiteling domweg als Tanzania wordt voorgesteld, spreekt eveneens boekdelen, en dat zou knap zijn — één woord dat boekdelen representeert — ware het niet dat zich dat alles in de kwalitatieve sfeer van Nul komma Nog Minder afspeelt.
Hetgeen allemaal — weer, opnieuw, nogmaals en overnieuw — bewijst dat God niet bestaat en dat de verloedering — helaas niet alleen qua taalgebruik, doch ook in elke denkbare andere context — hand over hand blijft toenemen. Schande, nietwaar?